بازار سهام چگونه کار می‌کند؟

فهرست مطالب

• تعریف سهام
• بورس اوراق بهادار چیست؟
• سهام چگونه قیمت‌گذاری می‌شود؟
• مزایای فهرست بورس اوراق بهادار
• مشکلات فهرست بورس اوراق بهادار
• سرمایه‌گذاری در بورس
• شاخص‌های بازار سهام
• بزرگ‌ترین بورس‌های اوراق بهادار

اگر ایده‌ی سرمایه‌گذاری در بازار سهام شما را می‌ترساند، شما تنها نیستید. افرادی که تجربه بسیار محدودی در سرمایه‌گذاری در سهام‌دارند، از داستان‌های ترسناکی که درباره سهام به آن‌ها گفته می‌شود، وحشت دارند. داستان‌هایی مانند از دست رفتن به‌طور متوسط 50٪ از ارزش سهام یک سرمایه‌گذار، یا مواردی که نوید پاداش‌های بزرگ می‌دهند اما به‌ندرت نتیجه می‌دهند. بنابراین جای تعجب نیست که گفته می‌شود آونگ سرمایه‌گذاری بین ترس و طمع در چرخش است.

واقعیت این است که سرمایه‌گذاری در بازار سهام ریسک‌هایی را به همراه دارد، اما وقتی به شیوه‌ای نظام‌مند به آن نزدیک می‌شوید، یکی از کارآمدترین راه‌های دستیابی به ارزش خالص است. درحالی‌که ارزش خانه‌ی یک فرد میزان زیادی از ارزش خالص ثروت یک فرد متوسط را تشکیل می‌دهد، به‌طورکلی اکثر افراد ثروتمند قسمت زیادی از ثروت خود را در سهام سرمایه‌گذاری می‌کنند.

برای درک نحوه کار بازار سهام، بیایید ابتدا با تعریف سهام و انواع مختلف آن شروع کنیم.

مفاهیم کلیدی

• سهام یک شرکت، نشان‌دهنده ارزش دارایی‌های شرکت است که به صاحبان سهام، حق رأی و همچنین تصاحب باقیمانده سود شرکت در قالب سود و سود سهام را می‌دهد.
• بازار سهام جایی است که سرمایه‌گذاران حقیقی و حقوقی برای خریدوفروش سهام در یک مکان عمومی گرد هم می‌آیند. امروزه این مبادلات به‌عنوان بازارهای الکترونیکی وجود دارند.
• قیمت سهام با توجه به عرضه و تقاضا در بازار هنگامی‌که خریدار و فروشنده پیشنهادی ایجاد می‌کنند، تعیین می‌شود. جریان انتشار قیمت‌های پیشنهادی اغلب توسط متخصصان یا ایجادکنندگان بازار برای اطمینان از یک بازار منظم و عادلانه حفظ می‌شود.

تعریف سهام

سهام یا سهم (همچنین به‌عنوان "حقوق صاحبان سهام " یک شرکت شناخته می‌شود) یک ابزار مالی است که نشان‌دهنده مالکیت در یک شرکت و تصاحب متناسب با دارایی‌های آن (آنچه متعلق به شرکت است) و درآمد آن (آنچه در سود حاصل می‌شود) است.

مالکیت سهام به این معنی است که سهامدار یک قطعه از شرکت، برابر با ارزش سهام متعلق به او به‌عنوان بخشی از سهام کل شرکت را در اختیار دارد. به‌عنوان‌مثال، یک شخص حقیقی یا حقوقی که دارای 100000 سهم از یک شرکت با یک‌میلیون سهام است، دارای 10٪ سهام مالکیت در آن خواهد بود. اکثر شرکت‌ها دارای سهامی هستند که به میلیون یا میلیارد رسیده است.

سهام عادی و ممتاز

درحالی‌که دو نوع سهام اصلی وجود دارد -سهام عادی و ممتاز- معمولاً اصطلاح "سهام " برای اشاره به سهام عادی بکار می‌رود، به این دلیل که مجموع ارزش بازار و حجم معاملات آن بسیار بزرگ‌تر از سهام ممتاز است.

تمایز اصلی بین این دو مورد این است که سهام عادی معمولاً دارای حق رأی است که سهامدار عادی را قادر می‌سازد که در جلسات شرکت (مانند مجمع عمومی سالیانه یا AGM) حرفی برای گفتن داشته باشد - در مواردی مانند انتخاب هیئت‌مدیره یا تعیین حسابرسان به آن‌ها حق رأی داده می‌شود - درحالی‌که سهام ممتاز عموماً حق رأی ندارد. سهام ممتاز به این دلیل نام‌گذاری می‌شود که در صورت تسویه نسبت به سهام عادی شرکت برای دریافت سود سهام و همچنین دارایی حق تقدم دارد.

سهام عادی را می‌توان از دیدگاه حق رأی، به‌صورت گسترده‌تری طبقه‌بندی کرد. درحالی‌که فرضیه اساسی سهام عادی این است که آن‌ها باید دارای حق رأی برابر باشند -یک رأی در هر سهام- برخی از شرکت‌ها دارای دسته‌های سهام دو یا چندگانه هستند که دارای حق رأی متفاوت هستند. در چنین ساختار دوگانه، به‌عنوان‌مثال سهام دسته A ممکن است 10 رأی به ازای هر سهم داشته باشد، درحالی‌که سهام دسته B ممکن است فقط یک رأی به ازای هر سهم داشته باشد. ساختارهای دو یا چندگانه سهام به‌گونه‌ای طراحی‌شده‌اند که بنیان‌گذاران شرکت را قادر به کنترل ثروت و راستای استراتژیک و توانایی نوآوری می‌کنند.

چرا یک شرکت سهام منتشر می‌کند؟

به‌احتمال‌زیاد یک غول شرکتی امروزی، فعالیت خود را چند دهه پیش توسط یک بنیان‌گذار به‌عنوان یک‌نهاد خصوصی کوچک آغاز کرده است. به Jack Ma فکر کنید که در سال 1999، Alibaba Group Holding Limited (BABA) را از آپارتمان خود در هانگژو در چین آغاز کرد، یا مارک زاکربرگ که قدیمی‌ترین نسخه Facebook Inc(FB) را از اتاق خود در خوابگاه دانشگاه هاروارد در سال 2004 تأسیس کرد. غول‌های فناوری مانند این‌ها، باگذشت چند دهه به بزرگ‌ترین شرکت‌های جهان تبدیل‌شده‌اند.

بااین‌وجود رشد با چنین سرعتی ناگهانی، مستلزم دستیابی به سرمایه‌ای عظیم است. برای انتقال از یک ایده در مغز یک کارآفرین به یک شرکت عملیاتی، باید یک دفتر یا کارخانه را اجاره کنند، کارمندان خود را استخدام کنند، تجهیزات و مواد اولیه را بخرند و یک شبکه فروش و توزیع را ایجاد کنند و ... . این منابع بسته به مقیاس و دامنه راه‌اندازی کسب‌وکار به سرمایه قابل‌توجهی نیاز دارند.

جمع‌آوری سرمایه

یک شرکت نوپا می‌تواند چنین سرمایه‌ای را با فروش سهام (تأمین سرمایه) یا وام گرفتن جمع‌آوری کند. وام گرفتن می‌تواند برای یک شرکت نوپا مشکل‌ساز شود زیرا ممکن است دارایی کمی برای تعهد وام داشته باشد -به‌ویژه در بخش‌هایی مانند فناوری یا بیوتکنولوژی، جایی که یک بنگاه اقتصادی دارایی‌های ملموس کمی دارد- به‌علاوه سود وام، بار مالی زیادی را در روزهای ابتدایی به شرکت تحمیل می‌کند، درحالی‌که شرکت ممکن است هیچ درآمد یا سودی نداشته باشد.

بنابراین، فروش سهام برای اکثر استارتاپ هایی که به سرمایه نیاز دارند، مسیر بهتری است. یک کارآفرین ممکن است در ابتدا بودجه‌ای را از پس‌انداز شخصی و همچنین دوستان و خانواده خود برای شروع کسب‌وکار خود تأمین کند. همان‌طور که تجارت گسترش می‌یابد و نیاز به سرمایه قابل‌توجه‌تر می‌شود، کارآفرین ممکن است به سرمایه‌گذاران و شرکت‌های سرمایه‌گذاری دیگر مراجعه کند.

فهرست سهام

وقتی شرکتی تأسیس می‌شود، ممکن است به سرمایه بسیار بیشتر ازآنچه می‌تواند از طریق عملیات مداوم یا وام بانکی به دست آورد، نیاز داشته باشد. این کار را می‌تواند با فروش سهام به مردم از طریق عرضه اولیه عمومی (IPO) انجام دهد. این وضعیت، شرکت را از یک شرکت خصوصی که سهام آن در اختیار چند سهامدار است به یک شرکت سهام عام تغییر می‌دهد که سهام آن در اختیار تعداد زیادی از عموم مردم خواهد بود. IPO همچنین به سرمایه‌گذاران اولیه در این شرکت فرصت می‌دهد تا بخشی از سهام خود را نقد کنند و در این روند اغلب پاداش‌های بسیار خوبی می‌گیرند.

هنگامی‌که سهام این شرکت در فهرست اوراق بهادار ثبت شد و معاملات در آن آغاز شد، با ارزیابی ارزش حقیقی آن‌ها توسط سهامداران و معامله گران، قیمت این سهام نوسان خواهد داشت. نسبت‌ها و معیارهای مختلفی وجود دارد که می‌تواند برای ارزیابی سهام استفاده شود که احتمالاً محبوب‌ترین معیار، نسبت قیمت به درآمد (یا PE) است. همچنین تجزیه‌وتحلیل سهام دریکی از دودسته قرار می‌گیرد- تجزیه‌وتحلیل بنیادی، یا تجزیه‌وتحلیل فنی.

مشاهده و ثبت نام دوره های آموزش بورس

بورس اوراق بهادار چیست؟

بورس اوراق بهادار بازارهای ثانویه‌ای است که صاحبان سهام موجود می‌توانند با خریداران بالقوه معامله کنند. درک این نکته مهم است که شرکت‌های بزرگ ذکرشده در بازارهای سهام، سهام خود را به‌طور منظم خریداری نکرده و نمی‌فروشند (شرکت‌ها ممکن است سهام را بازخرید کنند یا سهام جدیدی منتشر کنند، اما این دست عملیات، جزئی از فعالیت‌های روزمره نیستند و اغلب در خارج از چارچوب سهام اتفاق می‌افتند). بنابراین وقتی سهام خود را در بورس خریداری می‌کنید، آن را از شرکت خریداری نمی‌کنید، بلکه آن را از برخی سهامداران موجود خریداری می‌کنید. به همین ترتیب، هنگامی‌که سهام خود را می‌فروشید، دیگر آن‌ها را به شرکت نمی‌فروشید بلکه آن‌ها را به سرمایه‌گذار دیگری می‌فروشید.

اولین بازارهای سهام در اروپا در قرن 16 و 17، عمدتاً در شهرهای بندری یا مراکز تجاری مانند آنتورپ، آمستردام و لندن ایجاد شدند. این بورس‌های اوراق بهادار اولیه، بیشتر شبیه بورس اوراق قرضه بودند زیرا تعداد کمی از شرکت‌ها سهام عدالت منتشر می‌کردند. درواقع، بیشتر شرکت‌های اولیه سازمان‌های نیمه عمومی محسوب می‌شدند، زیرا برای انجام تجارت باید توسط دولت خود منصوب می‌شدند.

در اواخر قرن هجدهم، بازارهای سهام در آمریکا ایجاد شدند، به‌ویژه بورس اوراق بهادار نیویورک (NYSE) که تجارت سهام را امکان‌پذیر ساخت. اولین بورس اوراق بهادار در آمریکا، بورس سهام فیلادلفیا (PHLX) بود که امروز نیز وجود دارد. NYSE در سال 1792 با امضای توافق‌نامه Buttonwood توسط 24 دلال و تاجر سهام شهر نیویورک تأسیس شد. قبل از این اقدام رسمی، بازرگانان و دلالان برای خریدوفروش سهام به‌طور غیررسمی در زیر یک درخت در Buttonwood در وال‌استریت ملاقات می‌کردند.

ظهور بازارهای سهام مدرن، عصر قانون‌گذاری و حرفه‌ای شدن را آغاز کرده است که اکنون اطمینان می‌دهد خریداران و فروشندگان سهام می‌توانند معاملات خود را باقیمت‌های مناسب و در یک بازه زمانی معقول انجام دهند. امروزه، بازارهای سهام بسیاری در ایالات‌متحده و سراسر جهان وجود دارد که بسیاری از آن‌ها به‌صورت الکترونیکی با یکدیگر در ارتباط هستند. به عبارتی این بازارها کارآیی و قابلیت تبدیل به پول نقد بالایی دارند.

همچنین تعدادی مبادلات خارج از بازار که به‌صورت آزادانه تنظیم می‌شوند، وجود دارد که گاهی اوقات آن‌ها را به‌عنوان تابلوی اعلانات می‌شناسند و بانام اختصاری OTCBB انجام می‌شوند. سهام OTCBB ازآنجاکه شرکت‌هایی را فهرست می‌کنند که ضوابط دقیق‌تری برای فهرست کردن مبادلات بزرگ را رعایت نمی‌کنند، ریسک بیشتری دارند. به‌عنوان‌مثال، مبادلات بزرگ‌تر ممکن است ایجاب کند که یک شرکت مدت‌زمان مشخصی قبل از ورود به فهرست، فعالیت داشته باشد و شرایط خاصی را در رابطه باارزش و سودآوری شرکت داشته باشد. در بیشتر کشورهای پیشرفته، بازار سهام از سازمان‌های خودتنظیمی (SRO) هستند، یعنی سازمان‌های غیردولتی که قدرت ایجاد و اجرای مقررات و استانداردهای صنعت رادارند. اولویت بازار سهام حمایت از سرمایه‌گذاران از طریق وضع قوانینی است که اخلاق و برابری را تقویت می‌کند. نمونه‌هایی از این SRO ها در ایالات‌متحده شامل بازارهای سهام فردی و همچنین انجمن ملی فروشندگان اوراق بهادار (NASD) و سازمان تنظیم مقررات صنعت مالی (FINRA) است.

سهام چگونه قیمت‌گذاری می‌شود؟

قیمت سهام در بورس اوراق بهادار را می‌توان به روش‌های مختلفی تعیین کرد، اما متداول‌ترین روش، فرآیند حراج است که در آن خریداران و فروشندگان پیشنهادات خرید یا فروش را ارائه می‌دهند. پیشنهاد خرید قیمتی است که کسی که می‌خواهد بخرد تعیین می‌کند و پیشنهاد فروش قیمتی است که کسی می‌خواهد آن را بفروشد تعیین می‌کند. وقتی پیشنهاد خریدوفروش یکسان می‌شود، معامله انجام می‌شود.

بازار به طور کلی از میلیون‌ها سرمایه‌گذار و بازرگان تشکیل‌شده است که ممکن است ایده‌های متفاوتی در مورد ارزش یک سهام خاص و درنتیجه قیمتی که مایل به خرید یا فروش آن هستند داشته باشد. هزاران معامله‌ای که این سرمایه‌گذاران و معامله گران با خرید و یا فروش سهام انجام می‌دهند، در طول یک روز به معاملات چنددقیقه‌ای تبدیل می‌شوند. بازار سهام بستری را فراهم می‌کند که چنین معاملاتی به‌راحتی و با تطبیق خریداران و فروشندگان سهام انجام شود. یک فرد عادی برای دسترسی به این صرافی‌ها، به یک دلال سهام نیاز دارد. این شخص به‌عنوان واسطه بین خریدار و فروشنده عمل می‌کند. دسترسی به یک دلال سهام معمولاً با ایجاد ارتباط با یک دلال خرده‌فروشی کاملاً معتبر انجام می‌شود.

عرضه و تقاضای بازار سهام

بازار سهام همچنین نمونه‌ای جالب از قوانین عرضه و تقاضا در محل کار در کوتاه‌ترین زمان ارائه می‌دهد. برای هر معامله سهام، باید یک خریدار و یک فروشنده وجود داشته باشد. به دلیل قوانین تغییرناپذیر عرضه و تقاضا، اگر خریداران یک سهام خاص بیشتر از فروشندگان آن باشند، قیمت سهام روند صعودی خواهد داشت. برعکس، اگر فروشندگان سهام بیشتر از خریداران باشند، قیمت روند نزولی خواهد داشت.

 اختلاف بین پیشنهاد خریدوفروش- تفاوت قیمت پیشنهادی سهام‌دار و قیمت درخواست‌کننده‌ی آن- نشان‌دهنده اختلاف بین بالاترین قیمتی است که خریدار حاضر به پرداخت و کمترین قیمتی که یک فروشنده سهام ارائه می‌دهد، است. معامله تجاری زمانی اتفاق می‌افتد که خریدار قیمت فروشنده را بپذیرد و یا برعکس. اگر تعداد خریداران از فروشندگان بیشتر باشد، ممکن است خریداران مایل باشند پیشنهادات خود را برای به دست آوردن سهام افزایش دهند. بنابراین فروشندگان قیمت‌های بیشتری را برای سهام درخواست می‌کنند. اگر تعداد فروشندگان بیشتر از خریداران باشد، ممکن است مایل باشند قیمت‌های کمتری را برای سهام بپذیرند، درحالی‌که خریداران نیز پیشنهادات خود را پایین می‌آورند و درنتیجه قیمت را به‌اجبار کاهش می‌دهند.

تطبیق خریداران با فروشندگان

برخی از بازارهای سهام برای حفظ پیشنهادات مداوم به معامله گران حرفه‌ای متکی هستند زیرا ممکن است در هرلحظه یک خریدار یا فروشنده باانگیزه یکدیگر را پیدا نکنند. این افراد به‌عنوان متخصص یا ایجادکننده بازار شناخته می‌شوند. یک بازار دوطرفه متشکل از پیشنهاد خرید و پیشنهاد فروش است و اختلاف قیمت تفاوت قیمت بین پیشنهاد خرید و پیشنهاد فروش است. هرچه اختلاف قیمت محدودتر و پیشنهادهای فروش و پیشنهادات خرید بیشتر باشند (میزان سهام در هر طرف)، نقدینگی سهام بیشتر می‌شود. علاوه بر این، اگر خریداران و فروشندگان زیادی باقیمت‌های به ترتیب بالاتر و پایین‌تر وجود داشته باشند، گفته می‌شود که بازار از عمق خوبی برخوردار است. بازارهای سهام باکیفیت بالا عموماً دارای اختلاف کوچک بین پیشنهادات، نقدینگی بالا و عمق خوب هستند. به همین ترتیب، شرکت‌های بزرگ دارای ویژگی‌های مشابه با سهام انفرادی باکیفیت بالا هستند.

تطبیق خریداران و فروشندگان سهام در بورس در ابتدا به‌صورت دستی انجام می‌شد، اما اکنون به‌طور فزاینده‌ای از طریق سیستم‌های تجارت رایانه‌ای انجام می‌شود. روش دستی معاملات بر اساس سیستمی موسوم به "open outcry " بود که در آن بازرگانان از ارتباطات سیگنال کلامی و دستی برای خریدوفروش سهام‌های بزرگ در "گودال معاملات " یا کف بورس استفاده می‌کردند.

بااین‌وجود، سیستم open outcry یا مزایده آزاد در اکثر صرافی‌ها توسط سیستم‌های تجارت الکترونیکی جایگزین شده است. این سیستم‌ها می‌توانند خریداران و فروشندگان را بسیار کارآمدتر و سریع‌تر از بشر مطابقت دهند، درنتیجه مزایای قابل‌توجهی مانند هزینه‌های معاملاتی پایین‌تر و اجرای سریع‌تر تجارت را به همراه دارد.

مزایای فهرست بورس اوراق بهادار

تا همین اواخر، هدف نهایی برای یک کارآفرین این بود که شرکت خود را در یک بورس معتبر مانند بورس اوراق بهادار نیویورک (NYSE) یا Nasdaq ثبت کند، زیرا مزایایی دارند که عبارت‌اند از:

• فهرست بورس اوراق بهادار به معنای نقدینگی آماده برای سهام در اختیار سهامداران شرکت است.
• شرکت را قادر می‌سازد تا با انتشار سهام بیشتر وجوه اضافی جمع‌آوری کند.
• داشتن سهام قابل معامله عمومی، تنظیم برنامه‌های اختیارات سهام را که برای جذب کارکنان بااستعداد ضروری است آسان می‌کند.
• شرکت‌های ذکرشده در فهرست، در بازار دید بیشتری دارند. پوشش تحلیلگر و تقاضای سرمایه‌گذاران نهادی می‌تواند قیمت سهام را افزایش دهد.
• سهام ذکرشده در فهرست می‌تواند به‌عنوان ارز توسط شرکت مورداستفاده قرار گیرد تا خریدهایی انجام شود که در آن بخشی یا تمام هزینه‌های موجود پرداخت می‌شوند.

این مزایا بدان معناست که اکثر شرکت‌های بزرگ به‌جای خصوصی، دولتی هستند. شرکت‌های خصوصی بسیار بزرگ مانند Cargill غول غذا و کشاورزی، صنایع کوچک Koch Industries و خرده‌فروش مبلمان DIY Ikea از باارزش‌ترین شرکت‌های خصوصی جهان هستند و از استثناها هستند.

مشکلات فهرست بورس اوراق بهادار

اما در فهرست بورس اوراق بهادار اشکالاتی نیز وجود دارد مانند:

• هزینه‌های قابل‌توجه مرتبط با فهرست بندی یک بورس، مانند هزینه‌های فهرست بندی و هزینه‌های بیشتر مربوط به انطباق و گزارش.
• مقررات سنگین که ممکن است توانایی شرکت برای تجارت را محدود کنند.
• تمرکز کوتاه‌مدت اکثر سرمایه‌گذاران که شرکت‌ها را وادار می‌کند تا به‌جای تکیه‌بر رویکردی بلندمدت به‌عنوان استراتژی شرکتی خود، برآورد سود سه‌ماهه خود را برآورده سازند.

بسیاری از استارت آپ های بزرگ (که به آن‌ها "تک‌شاخ " نیز گفته می‌شود زیرا استارتاپ هایی باارزش بیش از 1 میلیارد دلار درگذشته بسیار نادر بودند) در مرحله بعد از استارتاپ های یک یا دو دهه قبل، فهرست خود را در بورس قرار می‌دهند. تأخیر در فهرست ممکن است تا حدودی ناشی از اشکالاتی باشد که در بالا ذکر شد، اما دلیل اصلی این امر می‌تواند این باشد که استارت آپ های خوب مدیریت‌شده با یک پیشنهاد تجاری جذاب به مقادیر بی‌سابقه سرمایه از صندوق‌های ثروت حاکمیت، سهام خصوصی و سرمایه‌گذاران خطرپذیر دسترسی دارند. چنین دسترسی به مقادیر به‌ظاهر نامحدود سرمایه باعث می‌شود که یک IPO و فهرست مبادله برای یک شرکت تازه‌وارد یک مسئله فوری باشد.

تعداد شرکت‌های تجاری عمومی در ایالات‌متحده نیز در حال کاهش است - از بیش از 8000 در سال 1996 به حدود 4100 تا 4400 در سال 2017.

سرمایه‌گذاری در بورس

مطالعات متعدد نشان داده است که سهام در مدت‌زمان طولانی میزان سرمایه‌گذاری شده را بازمی‌گرداند. بازده سهام از سود سهام و سود سرمایه حاصل می‌شود. سود سرمایه وقتی اتفاق می‌افتد که شما سهامی را باقیمت بالاتر از قیمتی که خریداری کرده‌اید بفروشید. سود سهام سهمی است از سود که شرکت برای سهامداران خود توزیع می‌کند. سود سهام یکی از مؤلفه‌های مهم بازده سهام است - از سال 1956، سود سهام تقریباً یک‌سوم کل بازده سهام را به خود اختصاص داده است، درحالی‌که سود سرمایه به دوسوم آن رسیده است.

درحالی‌که جذابیت خرید سهام مشابه یکی از افسانه‌های پنج‌گانه FAANG - Facebook، Apple (AAPL)، Amazon (AMZN)، Netflix (NFLX) و Google (GOOGL) - در مرحله بسیار ابتدایی یکی از چشم‌اندازهای جذاب سرمایه‌گذاری در سهام است، درواقع، چنین سرمایه‌گذاری خانگی بسیار کم است. سرمایه‌گذارانی که می‌خواهند در محدوده‌ی سهام خود گردش پیدا کنند باید تحمل بالاتری در برابر ریسک داشته باشند. این‌گونه سرمایه‌گذاران مشتاق‌اند بیشتر بازده خود را از سود سرمایه به دست آورند تا سود سهام. از طرف دیگر، سرمایه‌گذارانی که محافظه‌کار هستند و به درآمد حاصل از اوراق بهادار خود نیاز دارند، ممکن است سهامی را انتخاب کنند که سابقه طولانی پرداخت سود سهام قابل‌توجهی داشته باشند.

ظرفیت و بخش بازار

درحالی‌که سهام می‌تواند به روش‌های مختلفی طبقه‌بندی شود، دو مورد از رایج‌ترین آن‌ها بر اساس سرمایه بازار و بر اساس بخش بازار است.

منظور از سرمایه بازار، ارزش کل بازار سهام برجسته یک شرکت است و از ضرب این سهام در قیمت فعلی یک سهم در بازار به دست می‌آید. درحالی‌که تعریف دقیق ممکن است بسته به بازار متفاوت باشد، شرکت‌های با ظرفیت بالا به‌طورکلی به‌عنوان شرکت‌هایی در نظر گرفته می‌شوند که سرمایه بازار آن‌ها 10 میلیارد دلار یا بیشتر باشد، درحالی‌که شرکت‌های با ظرفیت متوسط آن‌هایی هستند که سرمایه آن‌ها بین 2 تا 10 میلیارد دلار است و شرکت‌های با ظرفیت کم بین 300 تا 2 میلیارد دلار سقوط می‌کنند.

استاندارد صنعت برای طبقه‌بندی سهام بر اساس بخش، استاندارد جهانی طبقه‌بندی صنعت (GICS) است که توسط MSCI و S&P Dow Jones Indices در سال 1999 به‌عنوان ابزاری کارآمد برای به دست آوردن وسعت، عمق و تکامل‌بخش‌های صنعت تهیه‌شده است. 20 GICS یک سیستم طبقه‌بندی صنعت چهار طبقه است که از 11 بخش و 24 گروه صنعت تشکیل‌شده است. 11 بخش عبارت‌اند از:

• انرژی
• مواد
• صنایع
• کالاهای ضروری مصرف‌کننده
• کالاهای لوکس مصرف‌کننده
• خدمات بهداشتی و درمانی
• مالی
• فناوری اطلاعات
• خدمات ارتباطی
• تسهیلات
• املاک

این طبقه‌بندی بر اساس بخش، اولویت‌بندی سبد سهام را با توجه به تحمل ریسک و ترجیحات سرمایه‌گذاری برای سرمایه‌گذاران آسان‌تر می‌کند. به‌عنوان‌مثال، سرمایه‌گذاران محافظه‌کار با نیازهای درآمدی ممکن است سبد سهام خود را به سمت بخش‌هایی از سهام که ثبات قیمت بهتری دارند و سودهای جذابی را ارائه می‌دهند - بخش‌های "دفاعی " شامل کالاهای ضروری مصرف‌کننده، خدمات بهداشتی و درمانی و تسهیلات- ببرند. سرمایه‌گذاران سرسخت‌تر ممکن است بخش‌های ناپایداری مانند فناوری اطلاعات، منابع مالی و انرژی را ترجیح دهند.

مطلب پیشنهادی: اصطلاحات بورس

شاخص‌های بازار سهام

علاوه بر سهام انفرادی، بسیاری از سرمایه‌گذاران نگران شاخص‌های سهام (شاخص نیز نامیده می‌شوند) هستند. شاخص‌ها قیمت‌های ادغام‌شده‌ی تعدادی از سهام مختلف را نشان می‌دهند و حرکت یک شاخص اثر خالص حرکات هر یک از اجزای منفرد است. وقتی مردم در مورد بازار سهام صحبت می‌کنند، اغلب درواقع به یکی از شاخص‌های اصلی مانند میانگین صنعتی داوجونز (DJIA) یا S&P 500 اشاره می‌کنند.

DJIA یک شاخص وزنی باقیمت 30 شرکت بزرگ آمریکایی است. به دلیل طرح توزین آن و اینکه فقط از 30 سهام تشکیل‌شده است- آن‌هم وقتی هزاران هزار انتخاب وجود دارد - درواقع شاخص خوبی برای عملکرد بورس نیست. S&P 500 شاخص وزن بازار 500 شرکت بزرگ در ایالات‌متحده است و شاخص بسیار معتبری است. شاخص‌ها می‌توانند گسترده باشند مانند داو جونز یا S&P 500، یا می‌توانند مخصوص یک صنعت مشخص یا بخش مشخصی از بازار باشند. سرمایه‌گذاران می‌توانند شاخص‌ها را به‌طور غیرمستقیم از طریق بازارهای آتی یا صندوق‌های قابل معامله در بورس (ETF) که مانند تبادل سهام در بورس اوراق بهادار می‌باشد، معامله کنند.

شاخص بازار معیار محبوب عملکرد بازار سهام است. بیشتر شاخص‌های بازار بر اساس ظرفیت بازار هستند- این بدان معناست که ظرفیت هر شاخص متناسب با سرمایه بازار خود است - هرچند که تعداد کمی مانند میانگین صنعتی داوجونز (DJIA) بر اساس قیمت هستند. علاوه بر DJIA، سایر شاخص‌های پرطرفدار در ایالات‌متحده و در سطح بین‌المللی شامل موارد زیر هستند:

• S&P 500
• Nasdaq Composite
• شاخص‌های (Russell 1000, Russell 2000) Russell
• TSX Composite  (کانادا)
• شاخص FTSE (ایالات‌متحده)
• Nikkei 225 (ژاپن)
• شاخص Dax  (آلمان)
• شاخصCAC 40   (فرانسه)
• شاخص CSI 300 (چین)
• Sensex  (هند)

بزرگ‌ترین بورس‌های اوراق بهادار

بیش از دو قرن است که بازار سهام وجود دارد. مسیر ارزشمند NYSE ریشه خود را به سال 1792 برمی‌گرداند، زمانی که 24 دلال در منهتن دیدار کردند و توافق‌نامه‌ای را برای تجارت اوراق بهادار در کمیسیون امضا کردند؛ در سال 1817، دلالان سهام نیویورک که تحت این توافق‌نامه فعالیت می‌کردند، تغییرات اساسی ایجاد کردند و به‌عنوان سهام و تابلوی اعلانات نیویورک دوباره سازمان‌دهی شدند.

بازار سهام چگونه کار می‌کند؟

NYSE و Nasdaq دو بازار سهام بزرگ در جهان بر اساس ارزش بازار کل شرکت‌های ذکرشده در فهرست بورس هستند. تعداد بازارهای سهام ایالات‌متحده ثبت‌شده در کمیسیون بورس و اوراق بهادار نزدیک به 24 رسیده است، اگرچه بیشتر این سهام متعلق به CBOE، Nasdaq یا NYSE است. جدول زیر 20 تا از بزرگ‌ترین بورس‌های اوراق بهادار جهانی را نشان می‌دهد که بر اساس کل سرمایه بازار شرکت‌های ذکرشده در فهرست رتبه‌بندی شده‌اند.

ورود به بازار بورس ایران

برای ورود به بازار بورس ایران باید مهارت‌های معاملاتی خود را ارتقا دهید و راه خود را به سمت بالا شروع کنید! قبل از شروع به خطر انداختن پول خود، در یک محیط مجازی معاملات را ارسال کنید. استراتژی‌های معاملاتی را تمرین کنید و تا وقتی آمادگی ورود به بازار واقعی را داشتید، تمرین موردنیاز خود را انجام دهید.

به اخبار و سیگنالهای فیک توجهی نکنید و با تکیه بر دانش و اطلاعات واعی تصمیم بگیرید. توصیه می کنیم قبل از ورود به بورس، دوره های آموزش بورس را بگذرانید و با مهارت بالاتر قدم در این راه بگذارید.

منبع: سایت Investopedia